«سفر در زمان» موضوعی است که معمولاً با اقبال سازندگان فیلم‌های سینمایی و سریال‌ها و انیمیشن‌ها روبه‌رو می‌شود. فیلم‌های زیادی بر این اساس ساخته شده است که شاید بعضی از آن‌ها را دیده باشید. در هر فیلم نیز به گوشه‌ای از قدرت حاصل از کنترل زمان اشاره شده است.
در فیلم «تایم تراپ» یا «تلهٔ زمان» گروهی از دانش آموزان برای دیدن معلم جغرافیایشان وارد غاری می‌شوند. بعد از مدتی متوجه اتفاقاتی مرموز در داخل غار می‌شوند و کم‌کم کشف می‌کنند زمان در این غار جور دیگری در حال گذر است و هر ثانیه در غار برابر با یک‌فصل است. همین باعث می‌شود که هر ساعت هزاران سال بگذرد، این ثابت ماندن زمان در غار موجب شده انسان‌هایی از هزاران سال پیش با انسان‌های هزاران سال بعد، در این غار کنار هم قرار بگیرند. در این فیلم نشان می‌دهد تسلط بر زمان می‌تواند به تو زندگی جاودانه بدهد.
فیلم دیگری که به این موضوع پرداخته، فیلم مشهور و معروف «میان ستاره‌ای» است که بارها از تلویزیون پخش شده است. موضوع فیلم دربارهٔ فضانوردی است که با رفتن به بعد دیگری از زمان، می‌تواند با فرزندش در زمان گذشته ارتباط برقرار کند و پیامی را به او برساند. در جایی از فیلم، سیاره‌ای نشان داده می‌شود که هر یک ساعتش برابر با هفت سال زمینی است. در این فیلم، تسلط بر زمان را وسیله‌ای برای ارتباط با انسان‌های گذشته و آینده معرفی می‌کند.
در فیلم «لبهٔ فردا» سربازی بی‌تجربه پس از رفتن به میدان جنگ، به دست موجودات بیگانه کشته می‌شود؛ اما در کمال تعجب، به‌واسطه روزنه‌ای که در زمان ایجاد شده است، هر بار که کشته می‌شود، به موقعیت پیش از مرگ بازمی‌گردد. او هر بار که بمیرد، به صبح روز قبل مرگ برمی‌گردد و هر بار حرفه‌ای‌تر از قبل می‌شود. این فیلم نشان می‌دهد سفر در زمان چقدر به یک سرباز ساده قدرت داده است.
این مثال‌ها هرکدام نشان داد که احاطه بر زمان چقدر می‌تواند به انسان قدرت بدهد و از هر منظر که به آن نگاه کنیم، چقدر توانایی حل مشکلات را دارد. قرآن نیز پر است از داستان‌های واقعی سفر در زمان که بی‌شک می‌تواند الهام‌بخش سناریوها و ایده پردازی‌ها برای خلق فیلم‌ها و کتاب‌هایی با موضوع سفر در زمان باشد.
پیامبر در سفر زمان
«معراج» نام سفر پیامبر به آسمان‌های هفت‌گانه و عرش الهی است که هم‌سفر و احاطه در زمان است، هم‌سفر و احاطه در مکان. حضرت جبرئیل با مرکب مخصوصی شبیه الاغ، به نام «براق» به آسمان‌ها می‌رود. پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) تمام این سفر را با جسم و روح خویش و در حال بیداری انجام می‌دهند و خداوند نشانه‌هایی از عظمت خود را به آن حضرت می‌نمایاند. بااینکه در حساب زمین، طول این سفر به‌اندازه نیمی از شب بود ولی برای پیامبر به‌اندازه چندین ماه با طی مسافتی معادل میلیاردها سال نوری گذشت.
حضرت عزیر در سفر زمان
عُزیر (علیه‌السلام) از پیامبران بنی‌اسرائیل بود و نام مبارکش یک‌بار در قرآن آمده است. عزیر پس‌ازآنکه ازدواج کرد، به‌قصد سفر از خانه بیرون آمد، با بستگانش خداحافظی کرد و اندک انجیر و آب و میوه تازه با خود برداشت تا در سفر از آن استفاده کند. د ر سد که به‌طور وحشتناکی درهم‌ریخته و ویران‌شده بود و حتی استخوان‌های ساکنان آنجا نیز پوسیده بود. با دیدن این منظره وحشتناک، به فکر معاد و زنده شدن مردگان افتاد و با تعجب گفت: «چگونه خداوند این مردگان را زنده می‌کند؟»
در این فکر بود که خداوند جانش را گرفت و در ردیف مردگان قرارش داد. پس از صدسال خداوند عزیر را زنده کرد. فرشته‌ای از جانب خدا آمد و از او پرسید: «چقدر در این بیابان خوابیده‌ای؟» عزیر که گمان می‌کرد تنها ساعاتی در آنجا استراحت کرده، در جواب گفت: «یک روز یا کمتر!»
- تو صدسال در اینجا بوده‌ای. اکنون به غذا و آشامیدنی خود بنگر که چگونه به‌فرمان خدا در تمام این مدت سالم مانده و هیچ آسیبی ندیده است. سپس به الاغ خود بنگر و ببین چگونه با مرگ، اعضایش از هم متلاشی شده است تا باور کنی گذر زمان را. اینک ببین خداوند چگونه اجزای پراکنده و متلاشی‌شده آن را دوباره جمع‌آوری کرده و زنده می‌کند.
عزیر با دیدن این منظره گفت: «میدانم که خداوند بر هر چیزی تواناست. اینک مطمئن شدم و معاد را با تمام وجودم حس کردم و قلبم سرشار از یقین شد.»
اصحاب کهف در سفر زمان
اصحاب کهف آرزوی موحد شدن مردم زمانشان را داشتند و بااینکه خود از اشراف بودند، با پادشاه زمانه و امپراتوری روم جنگیدند و در دل گفتند: آیا می‌شود مردم این شهر به دین و خدا روی بیاورند؟
خداوند آن‌ها را در غاری خوابانید. بعد از بیدار شدن، متوجه شدند سیصد سال خوابیده‌اند و شهرها عوض شده و دین مردم از بت‌پرستی به خداپرستی تغییر کرده است.
آنچه خواندید، بهانه‌ای بود تا بدانید خداوند در زمان نمی‌گنجد و خود، خالق زمان است؛ پس وعده‌های خدا خبر است، نه پیشگویی؛ چون خداوند چیزی را می‌گوید که در علم او اتفاق افتاده؛ درحالی‌که برای ما آینده است. به همین دلیل است که گاهی در قرآن هنگام صحبت از آخرت و قیامت، از فعل گذشته استفاده شده است.
منبع: فصلنامه نورالهدی