به ما نگفتند... 1
سید مهدی شجاعی
راستش را به نگفتند یا لااقل همه راست را به ما نگفتند.
گفتند: تو که بیایی خون به پا می‌کنی، جوی خون به راه می‌اندازی و از کشته، پشته می‌سازی و ما را از ظهور تو ترساندند.
درست مثل‌اینکه حادثه‌ای به شیرینی تولّد را کتمان کنند و تنها از درد زادن بگویند.
ما از همان کودکی، تو را دوست داشتیم. با همه فطرتمان به تو عشق می‌ورزیدیم و با همه وجودمان بی‌تاب آمدنت بودیم.
امّا... امّا کسی به ما نگفت که چه گلستانی می‌شود جهان، وقتی که تو بیایی.
همه پیش از آنکه نگاه مهرگستر و دست‌های عاطفه تو را توصیف کنند، شمشیر تو را نشانمان دادند. آری، برای اینکه گل‌ها و نهال‌ها رشد کنند، باید علف‌های هرز را وجین کرد و این جز با داسی برنده و سهمگین، ممکن نیست.
آری برای اینکه عدالت بر کرسی بنشیند، هر چه سریر ستم آلوده سلطنت را باید واژگون کرد.
امّا مگر نه اینکه اینها همه مقدّمه است برای رسیدن به بهشتی که تو بانی آنی.
آن بهشت را کسی برای ما ترسیم نکرد.
کسی به ما نگفت که آن ساحل امید که در پس این دریای خون نشسته است. چگونه ساحلی است!
کسی به ما نگفت که وقتی تو بیایی پرندگان در آشیانه‌های خود جشن می‌گیرند و ماهیان دریاها شادمان می‌شوند و چشمه‌ساران می‌جوشند 2.
به ما نگفتند که وقتی تو بیایی دل‌های بندگان را آکنده از عبادت و اطاعت می‌کنی و عدالت بر همه‌جا دامن می‌گسترد و خدا به‌واسطه تو دروغ را ریشه‌کن می‌کند و خوی ستمگری و درندگی را محو می‌سازد و طوق ذلّت و بردگی را از گردن خلایق برمی‌دارد 3.
به ما نگفته بودند که وقتی تو بیایی رفاه و آسایشی می‌آید که نظیر آن پیش‌ازاین نیامده است؛ مال و ثروت آن‌چنان فراوان می‌شود که هر که نزد تو بیاید، فوق تصوّرش دریافت می‌کند 4.
به ما نگفتند که وقتی تو بیایی اموال را چون سیل، جاری می‌کنی و بخشش‌های کلان خویش را هرگز شماره نمی‌کنی.5
به ما نگفتند که وقتی تو بیایی هیچ‌کس فقیر نمی‌ماند و مردم برای صدقه دادن دنبال نیازمند می‌گردند و پیدا نمی‌کنند. مال را به هر که عرضه می‌کنند، می‌گوید: بی‌نیازم 6.
ای محبوب ازلی و ای معشوق آسمانی! ما بی آنکه مختصّات آن بهشت موعود را بدانیم و مدینه فاضله حضور تو را بشناسیم تو را دوست می‌داشتیم و به تو عشق می‌ورزیدیم.
1- مجله موعود، شماره پنجم، ص 5.
2 ـ ینابیع المودّه، ج 2، ص 136.
3 ـ بحارالانوار، ج 51، ص 75.
4 ـ البیان، ص 73.
5 ـ صحیح مسلم، ج 8، ص 185.
6 ـ مسند احمد، ج 2، ص 530.
.
.
.
منبع: مجله اشارات