چرا گاهی به امام زمان علیه السلام نزدیک می شوم و گناهانم را ترک می کنم اما دوباره آن حالت معنوی از بین می رود و بر می گردم به حالت قبلم؟
خواستم ببینم علتش چیست؟ آیا کوتاهی از جانب من بوده یا آقا دیگه صلاح ندانستن من در حد زیادی بهشون نزدیک باشم؟
یادمه شما گفتید اگر از کم شروع کنیم مثلا هر روز سلامی به آقا بدیم دعای عهدی بخونیم این رابطه به مرور عمیق تر میشه ولی چرا بالعکس شده رابطه محبتی کمتر شده آیا مشکلات اجتماعی مثل بیکاری هم در این موارد دخیل هست؟
من قبلا این مثال را زدم شما وقتی میخواهید حرکت بکنید از مبدأیی به مقصد، در جاده هم سربالایی دارد هم سرپایینی. آنجایی که سر پایینی داری نمی توانی بگویی آخ جان من خوب دارم حرکت می کنم و آنجایی که سربالایی داری نمی توانی بگویی آخ آخ من چقدر بد حرکت می کنم. نه! درست است سربالایی هست، درست است سرعتت کم شده، درست است داری کند به مقصدت می رسی ولی داری می روی درجا نمی زنی، عقب گرد نمی کنی.
👈🏻در مسیر سیر و سلوک و مسیر رسیدن به خدا از این سربالایی ها زیاد هست. که شما فکر می کنی داری عقب گرد یا همان جا ایستادی و توقف و درجا می زنی. این فکر شماست، اینطوری فکر نکن مسیر را ادامه بده. سید علی آقای قاضی سی سال ریاضت کشید و خدا هیچی به او نداد، من و شما بودیم چکار می کردیم؟ ما که ده شب نماز شب می خوانیم چیزی نبینیم سریع خدا را انکار می کنیم می گوییم خدایا چرا چیزی به ما ندادی؟! بعضی موقع ها خدا آزمایش می کند.
☝️🏻مگر ما قرار هست با حال خودمان با امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) حال بکنیم؟
ما همیشه باید امام زمان را داشته باشیم، چه حال معنوی داشته باشیم چه نداشته باشیم. اگر حال معنوی همیشه باحال بود که خُب همه در این مسیر می ماندن. گاهی اوقات انسان حال دارد گاهی ندارد ولی دارد این مسیر را می رود. شما این مسیر را ادامه بدهید فکر نکنید کم شده، نخیر کم نشده! این همان سر بالایی هاست، سر بالایی ها را خوب بروید سر پایینی هم در راه هست.