آیت‌الله حائری شیرازی (رحمه‌الله)
گفته‌اند لقمه را کوچک بگیرید و خوب بجوید، بعد بخورید.
«توبه» هم همین‌طور است. ذره‌ذره. خرده‌خرده.
چرا وقتی زیاد تمرین خط می‌کنی، هرچه بیشتر می‌نویسی، بدخط‌تر می‌شوی؟ کم بنویس؛ اما خوب او با تأمل بنویس.
توبه یک‌شبه، یک‌شبه هم از بین می‌رود.
بارانی که شدید و سریع می‌آید، سیل می‌شود و از بین می‌رود. چه بارانی در زمین فرو می‌رود؟ بارانی که رعدوبرق ندارد، ملایم می‌بارد، در شبانه‌روز، سه شبانه‌روز، هفت شبانه‌روز می‌بارد، یواش‌یواش در زمین فرو می‌رود و سطح آب چاه‌ها را بالا میاورد، سیل نمی‌شود و در منزلگاه خودش قرار می‌گیرد.
«توبه» مثل نردبان، پله‌پله است. بنشین تأمل کن. با خدای خودت صحبت کن. بگو این تکه این‌جوری شده و می‌خواهم ذره‌ذره درستش کنم. امروز یک‌تکه‌اش را تکرار نمی‌کنم. بعداً یک‌تکه دیگر هم اضافه کن. نه قولی بدهی که نتوانی عملی کنی.
بسیاری وقتی یک مقدار تنبه پیدا کردند، بلافاصله می‌گویند من هر شب باید برخیزم و نماز شب - بخوانم. تو چنین حرفی را نزن. بگو نه من نمی‌توانم هر شب پا بشوم. من عادت کرده‌ام هر شب بخوابم. بگو من هفته‌ای یک شب پا می‌شوم. من از این نماز شب، دو رکعتش را می‌توانم بخوانم. بعدش این را بکن چهار رکعت. بعد بکن هفته‌ای دو شب. حالا «توبه‌ات» را پله‌پله گذاشتی. تو پله اول را برو در پله اول که رفتی، حالا پایت به پله دوم می‌رسد، به دومی که رسیدی، پایت می‌رسد به سومی و همین‌طور در ادامه به چهارمی.
منبع: ماهنامه خانه خوبان