حجت‌الاسلام‌والمسلمین عالی
اگر انسان در این دنیا بندگی کند و اطاعت خدا را بکند، صفات خدا در او (در حد خودش) ظهور می‌کند و کامل می‌شود. هرچه تسلیم‌تر باشیم، این صفات بیشتر ظهور می‌کند. اگر انسان مواظب چشمش باشد و حرام را نبیند، این چشم عین‌الله می‌شود و چیزهای دیگری را می‌بیند. اگر کسی بندگی کرد، در این دنیا ارادهٔ او، ارادهٔ خدا می‌شود. در حدیث قدسی داریم: «ای بندهٔ من، در این دنیا، تو از من اطاعت کن؛ آنگاه هر چی بخواهی می‌شود؛ همان‌طور که من هرچه بخواهم، می‌شود». این رشد در این دنیا هم به وجود می‌آید. مرحوم آخوند ملاعلی معصومی همدانی، همکلاسی امام خمینی بودند. ایشان می‌فرمودند: «من در صحن امیرالمؤمنین نشسته بودم که دیدم بچه‌ای از گلدسته به پایین پرت شد. مردم مبهوت مانده بودند. یک باربری گفت: بایست. این بچه، معلق ایستاد. مردم بچه را گرفتند و به مادرش دادند. از او سؤال کردند که چه ذکری گفتی که خدا اجابت کرد. او گفت: یک‌عمر هر چه خدا گفت، من چَشم گفتم و من الان حرفی زدم و خدا هم چَشم گفت». این به خاطر بندگی فرد بود، نه به خاطر ذکر او. این کرامات، لحظه‌ای نیست، بلکه به خاطر بندگی است. ما می‌خواهیم با ذکر، دعایمان مستجاب شود و وقتی دعایمان مستجاب نمی‌شود، از خدا گِله می‌کنیم. ما باید بندگی کنیم که این بندگی برای ما رشد ایجاد کند تا حرف ما به ملکوت برسد.
منبع: ماهنامه خانه خوبان