آیت‌الله محمدتقی بهجت (رحمه‌الله)
در روایت فرموده‌اند: «راحتی در آخرت است، ولی مردم آن را در دنیا جست‌وجو می‌کنند و نمی‌یابند. نسبت این دنیا و عالم آخرت، مثل رابطهٔ شکم مادر با این دنیاست و در حقیقت مرگ، تولد روح است. وقتی‌که روح انسان به عالم دیگر رفت، می‌فهمد این‌همه تشریفات در دنیا لازم نبود. حضرت امیر (علیه‌السلام) قسم یاد می‌کند که: قطعاً علاقهٔ پسر ابیطالب به مرگ، از علاقهٔ کودک به پستان مادر بیشتر است». نه ازاین‌جهت که از فشارها و بلاها و ناملایمات این جهان رهایی یابد و نه برای اینکه از نقص به کمال برسد، بلکه از جهت شوق به آنچه آنجاست و بعد از مرگ حاصل می‌آید. ما برای هیچ، سروکله می‌شکنیم! برای مناصب خیالی و پوچ و هیچ، سروکله می‌شکنیم. وداع از این دنیا برای ما بسیار نزدیک است، ولی ما آن را بسیار دور می‌بینیم؛ وگرنه این‌قدر باهم نزاع نداشتیم. هر دو طرف نزاع و یا یک‌طرف درگیری‌های دنیایی، مرگ را از خود دور می‌بینند.
منبع: ماهنامه خانه خوبان