معرفی این سوره به‌عنوان سوره امام حسین به خاطر این است که مصداق بارز نفس مطمئنه‌ای است که در آخرین آیات سوره آمده است. امام صادق (علیه‌السلام) به اصحاب خود فرمود: «سوره فجر را در نمازهای واجب و مستحب خود قرائت کنید که این سوره به حضرت امام حسین اختصاص دارد... مقصود از نفس مطمئنه آن حضرت و شیعیان او است». (1)
در توجیه و تحلیل تطبیق سوره مذکور بر امام (علیه‌السلام) گفته شده است: «ائمه معصومین (علیهم‌السلام) ازاین‌جهت این سوره را سوره حسین نامیده‌اند که قیام و شهادت آن حضرت در تاریکی طغیان مانند طلوع فجر، منشأ حیات و حرکت گردید. خون پاک او و یارانش به زمین ریخت و نفوس مطمئنه آن‌ها با فرمان «ارجعی» و با خشنودی به سوی پروردگار شتافت... تا از این الهام و جوشش، نور حق در میان تاریکی‌ها بدرخشد و راه حیات با عزت باز شود و پایه های ظلم و طغیان بی پایه گردد و طاغیان را دچار خشم و نفرین کند.»(2) البته در این سوره آیه «و لیالی عشر» است که باز به آن حضرت مرتبط است.
حضرت صادق فرمود: «الفجر هو القائم و لیال عشر الائمة من الحسن الی الحسن و الشفع امیرالمؤمنین و فاطمه (علیهم‌السلام) و الوتر هو الله وحده لاشریک له؛ مراد از فجر وجود مقدس حضرت قائم (علیه‌السلام) و «لیالی عشر» امامان از امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) تا امام عسکری (علیه‌السلام) اند و شفع امیرمؤمنان و حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) می‌باشد و مراد از وتر خداوند یکتا است». (3)
پی‌نوشت‌ها:
1. بحارالانوار، ج 24، ص 93.
2. پرتوی از قرآن، سید محمود طالقانی، ج 4، ص 67، با تلخیص.
3. البرهان فی تفسیر القرآن، سید هاشم بحرانی، ج 4، ص 461.